Ο Λεωνίδας Παπαπαύλου γεννήθηκε στη Σιάτιστα το έτος 1866. Γονείς του ο Παύλος και η Νυμφοδώρα Παυλίδη. Επειδή όμως ο πατέρας του έγινε ιερέας, κράτησαν το επίθετο Παπαπαύλου. Ο Λεωνίδας Παπαπαύλου τα πρώτα γράμματα -δημοτικό και ημιγυμνάσιο- διδάχθηκε στην γενέτειρά του Σιάτιστα. Στη συνέχέια τελείωσε το ελληνικό γυμνάσιο στο Μοναστήρι. Με υποτροφία του κληροδοτήματος του Σιατιστέως καθηγητού της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Θεοδώρου Μανούση, σπούδασε στην Αθήνα Φιλολογία και συνέχισε σπουδές στα Παιδαγωγικά στη Λειψία. Ως εκπαιδευτικός φρόντισε να μεταλαμπαδεύσει τα ιδανικά-θρησκεία και πατρίδα-στη νεολαία. Ως άνθρωπος αγωνίστηκε με το παραπάνω για τους γονείς και τ' αδέλφια του, ώστε να μην τους λείψει τίποτα. Για τον εαυτό του, φρόντισε να φτάσει στο ανώτατο επίπεδο μορφώσεως. 'Όμως διακρίθηκε ιδιαίτερα και ως φλογερός πατριώτης. Στο Μοναστήρι ήταν η ψυχή της άμυνας και οργάνωσης εναντίον των βουλγάρων. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα με τις βαρυσήμαντες διαλέξεις του, με τη διδασκαλία του, με τα συχνά ταξίδια του σε κωμοπόλεις και χωριά της Μακεδονίας, με την επιβλητική φυσιoγνωμία του, ενθουσίαζε τα πλήθη και ενέπνεε πατριωτισμό. Από το 1896 έως το 1899 υπηρέτησε ως Διευθυντής του Γυμνασίου Σερρών. Εργάστηκε εν συνεχεία για ένα χρόνο στο Μοναστήρι ως εκπαιδευτικός. Το 1900 γύρισε ξανά στα Σέρρας και υπηρέτησε πάλι ως Γυμνασιάρχης. Κατά τον Ελληνοβουλγαρικό πόλεμο οι Βούλγαροι τον φυλάκισαν και όταν φεύγοντας έκαψαν την πόλη των Σερρών μαζί με άλλους έξι προκρίτους στις 29 Ιουνίου 1913 ενώ τους μετέφεραν προς την Βουλγαρία στο δρόμο προς το Λιβούνιο τον έσφαξαν μαζί με τους άλλους κρατουμένους. Ο Δήμος Σερρών τιμώντας τον του αφιέρωσε μια κεντρική οδό της πόλης και τοποθέτησε την προτομή του στο παρκάκι απέναντι από το Ξενοδοχείο Φίλιππος Ξενία.